Qëndrimi te fisi Benu Sa’d
Arabët që jetonin në qytet e kishin zakon që foshnjeve t’u gjenin mëndeshë nga fshatrat dhe shkretëtira, duke dëshiruar kështu t’i largonin fëmijët e vet nga sëmundjet e qytetit. Fëmijët duhej të përkundeshin në ajër të pastër, të forcoheshin shpirtërisht dhe të flisnin gjuhën e pastër arabe.
Kështu edhe Abdul Muttalibi del të kërkojë mëndeshë (gruaja që u jep gji foshnjeve) për nipin e vet. Pajtohet me Halimen nga fisi Benu Sa’d b. Bekër, vajzën e Ebi Dhuejbit. Burri i saj quhej El-Harith b. Abdul-Uzza, me ofiqin Ebi Kebsheh, po nga fisi i Halimes.
Muhammedi ﷺ ka pasur vëllezër mëndorë (të qumështit), të cilët janë: Abdullah b. (el)-Harithi, Enisa, vajza e Harithit, Hudhafeh ose Xhuzema, vajza e Harithit, të cilën e quajtën Shejma. Ajo e donte dhe e mbante në duar Muhammedin ﷺ, pastaj Ebu Sufjan b. Harith b. Abdul Muttabi, djali i mixhës Resulullahut ﷺ.
Xhaxhai i Resulullahut ﷺ, Hamza, po ashtu ka pasur mëndeshë nga fisi Benu Sa’d b. Bekër, e një herë i ka dhënë gji edhe nëna e Resulullahut ﷺ, kur ka qenë në vizitë te Halimja. Hamza ka qenë vëllai mëndorë i Resulullahut ﷺ nga dy anët, prej Thuvejbes dhe Halimes. Halimja me Resulullahun ﷺ ka përjetuar mbarësi të paparë, si dhe ngjarje të tjera interesante.
Ibni Is’haku shkruan: “Halimja tregon se një ditë ishte nisur me burrin dhe me djalin e vogël, të cilin ende e kishte në gji, me një grup grash nga fisi Sa’d b. Bekër, për të kërkuar punë (gratë vinin në Mekë dhe merrnin foshnje për t’u dhënë gji). Kjo ka ndodhur një vit, kur nuk kemi pasur ushqim.Jemi nisur me një deve,e cila,për Zotin, nuk jepte asnjë pikë qumësht. Askush prej nesh nuk ka fjetur nga të qarët e fëmijës sonë të uritur, i cili nuk ka mundur të ngopej nga gjoksi im. I luteshim Zotit që të na nxirrte nga kjo situatë e vështirë. Kështu arritëm në Mekë. I shikonim foshnjat e posalindura dhe çdonjërës prej nesh na ofruan Resulullahun ﷺ, por asnjëra nuk donte ta merrte, sepse ishte jetim – pa babë. Natyrisht, ne shpresonim që të na paguante babai i foshnjës. Çdonjëra prej nesh thoshte: “Jetim, çka mund të bëj për të nëna dhe gjyshi!?” Andaj nuk dëshironim t’i merrnim jetimët. Ndërkaq, çdo grua që kishte ardhur me mua gjeti për vete fëmijë për gji, përveç meje. Kur bëheshim gati për t’u kthyer, i thashë burrit: “Për Zotin, ndihem e poshtëruar, sepse të gjitha shoqet e mia gjetën për vete foshnjë për gji. Nuk mund të kthehem në shtëpi kështu e mjerë. Për Zotin, vajta mbrapa ta marr atë jetim.” “Mos u bë merak, gjithsesi vepro kështu, ndoshta Allahu me të do të na japë bereqet.” Ajo pastaj vazhdoi tregimin: “Vajta ta marr fëmijën vetëm për shkak se nuk gjeta tjetër. Pastaj, kur e mora, e solla te karvani dhe e vura në gji. Ai i pranoi gjinjtë e mi dhe thithte e thithte gjersa u ngop. Pas tij u ngop edhe djali im. Pastaj Muhammedi ﷺ fjeti, fjeti edhe djali im, nga vaji i të cilit (nga uria) nuk kishim mundur të bënim asnjë sy gjumë natën e kaluar. U çua burri im dhe shkoi te deveja, kur, çfarë të shohësh, asaj i ishin fryrë gjinjtë. Pastaj e moli dhe pimë që të dy gjersa u ngopëm. Atë natë fjetëm mirë. Kur u zgjuam, burri më tha: “Oj Halime, dije se, për Zotin, e ke marrë një fëmijë me fat dhe me bereqet!” Unë u përgjigja: “Edhe unë kam dëshirë të jetë ashtu.” Pastaj u nisëm. Unë me fëmijët i hipa devesë. Deveja ishte e fuqishme dhe e shpejtë, prandaj shkova mjaft përpara shoqeve, kështu që ato më britën: “Oj e bija e Vehbit, çka të ndodhi! Pritna pakëz neve, a është ajo e njëjta deve me të cilën ke vajtur së bashku me ne?” “Po, për Zotin”, – u përgjigja, – “Ajo vetë është.” “Nuk është e mundur”, – thanë ato, – “Ka ndodhur diçka me të.”
Pastaj mbërritëm në fshatin tonë – tokë e beni sa’dëve. Nuk kam njohur tokë më të thatë se kjo. Delet tona gjithnjë ktheheshin të uritura në shtëpi, por kur erdhëm me Muhammedin ﷺ, ato u kthyen nga kullotat të ngopura dhe me plot qumësht, pastaj i molëm dhe u ngopëm me qumësht. Fqinjët tanë, duke e ditur se delet tona gjer atëherë nuk kishin pasur asnjë pikë qumësht, u thoshin barinjve të tyre: “Të mjerët ju, pse nuk i kullotni delet atje ku kullosin kopetë e bijës të Vehbit?” Por gjithnjë ndodhte e njëjta gjë. Delet e tyre ktheheshin të uritura dhe pa qumësht, kurse të miat të ngopura dhe me qumësht. Përmes kësaj e ndienim gjithnjë mirësinë e Zotit, ndihmën dhe furnizimin e tij. Kjo zgjati derisa Muhammedi ﷺ mbushi dy vjet. E ndava nga gjiri, sepse dukej më i fuqishëm dhe më i madh se moshatarët e tij. Atëherë vendosëm t’ia dërgojmë nënës së vet, ishim të pikëlluar dhe të mjerë për shkak të ndarjes.
Nënës së tij i treguam se çfarë mbarësie kishim në shtëpi me të dhe i thashë: “Sikur ta lije te ne edhe pak kohë që të forcohet edhe më, do ta kishte më mirë se në qytet. Kam frikë se do t’i bëjë keq ajri i qytetit.” Halimja vazhdoi: “As që kemi shpresuar, e Eminia menjëherë vendosi që ta merrnim fëmijën mbrapsht me vete.”1
Kështu Resulullahu ﷺ mbetet te fisi Benu Sa’d. Ishte në moshën katër-pesë vjeç, kur ka ndodhur një ngjarje – njëra nga mu’xhizet e Resulullahut . “Hapja dhe pastrimi i kraharorit të Muhammedit ﷺ.”
Muslimi transmeton nga Enesi se Resulullahut ﷺ i erdhi Xhibrili ndërsa ai luante me fëmijë. Ai e merr këtë, e shtrin përtokë, ia hap kraharorin gjer te zemra, ia nxjerr zemrën jashtë dhe nga zemra nxjerr një koagulim (mpiksje) dhe thotë: “Me këtë shejtani ka mundur të të bëjë dëm.” Pastaj, ia pastruan zemrën në një legen të artë, ku kishte ujë të Zem-zemit, pastaj e qepi dhe e vuri përsëri në vendin e vet. Fëmijët e tjerë vajtën te ndrikulla e tij duke britur: “Muhammedi ﷺ është mbytur!” Kur e panë përsëri, fytyra e tij kishte ngjyrë tjetër.”2
/©UneJamMusliman – Shkëputur nga Nektari i Vulosur i XHENETIT
